ကျော်မြင့်ထွန်း(ပါရီ)
လွယ်လွယ်ကူကူ အန္တတ္တသညာ ခေါ်စရာအဖြစ် သူတို့ကို “အတ္တဟိတသမားတွေ” (အတ္တကြီးသူတွေ) လို့ ခေါ်လိုက်ပါရစေ။
ဒီ “အတ္တဟိတသမားတွေ” ဟာ ဆယ်စုနှစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် “ဒီမိုကရေစီ” နဲ့ “လူ့အခွင့်အရေး” မျက်နှာဖုံးစွပ်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးဆဲကမ္ဘာက နိုင်ငံငယ်လေးတွေအပေါ် နိုင့်ထက် စီးနင်းပြုကျင့်လာတာ ကြာပါပြီကော။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား အရပ်ကတို့။
တရုတ်နဲ့ ရုရှားနိုင်ငံတွေ ကျွန်တော်ပြောလိုရင်းကို ကျေးဇူးပြုပြီး အာရုံစိုက် ပေးကြစေလိုပါတယ်။ သိကြားစေသက်သေညွှန်းလိုပါတယ်။
အတ္တဟိတသမားတွေ
ဂျီနီဗာနဲ့ နယူးယောက်မြို့ကြီးတွေရှိ ဆင်စွယ်မျှော်စင်တွေထဲ ရှိနေကြတဲ့ အတ္တဟိတသမားတွေ (ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖြောင့်မတ်တည်ကြည်သူတွေအဖြစ် ဂုဏ်တင်ထားသူတွေ ၊ လက်တွေ့ဘဝနဲ့ကင်းကွာနေတဲ့ ရေပေါ်ဆီ၊ လူ့မလိုင်အလွှာဝင်တွေ) အားလုံးကို ကျွန်တော်က ဒီနေရာက အသိအမှတ်ပြု လိုက်ပါရစေ။ ဒီမြို့ကြီး နှစ်မြို့မှာ “အထူးအစီအရင်ခံစာရေးသူတွေ”၊ “အထူးသံတမန်တွေ”၊ “ကော်မရှင်တွေ”၊ “ပါရဂူများအဖွဲ့တွေ”၊ “အထက်တန်း ကျွမ်းကျင်ပညာရှင်တွေ” စသည် ရှိနေကြပါတယ်။
ပါရီမြို့ကြီး ရက်ပေါင်းကြာရှည် လောင်မြိုက်နေဆဲပါတကား။ နိုင်ငံအတွင်း အခြားမြို့ကြီးတွေအထိ ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်မှုတွေ ကူးစက်နေဆဲပါတကား။ အတ္တဟိတသမား တွေကတော့ ဒုံးဝေးနေကြတုံးပါ။ တစ်နံတစ်လျား ကျယ်ပြောလှတဲ့ အသင်းအပင်းတွေထဲ ကျင်လည်နေကြတဲ့ အတ္တကြီးသူတွေကတော့ ဘာကြေညာချက်၊ ဘာရှုတ်ချချက်ကိုမှ မထုတ်ဘဲ တုံဏှိဘာဝေ ဆိတ်ဆိတ်နေကြလေရဲ့။
ဂျီနီဗာ အခြေစိုက် ဌာနန္တရတစ်ခုရဲ့ ပြောခွင့်ရပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးကတော့“လုပ်ကြပါဦး” ဆိုပြီး တစ်စောင်တည်းသော ကြေညာချက်ကို ထုတ်ပြန်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခြေအမြစ်မရှိတာလို့ဆိုပြီး ပြင်သစ်က ပုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီကတည်းက နောက်ထပ်ဘယ်သူကမှ လေသံမဟကြတော့ဘူး။ သူတို့အနေနဲ့ အိန္ဒိယနဲ့တရုတ်နိုင်ငံတွေမှာ ရုံးခွဲသစ်တွေ ထပ်တိုးဖွင့်ဖို့ပဲ အလုပ်ရှုပ်နေကြလေရဲ့။
“အရပ်ကတို့ရေ ဂျီနီဗာကနေ ပါရီကို လေယာဉ်စီးခရီးသွား၊ ခရီးမဝေး အနီးကလေးပဲ။ သွားဖြစ်အောင် သွားလိုက်ပေါ့။ အဓိကရုဏ်းတွေ ဖြစ်နေတဲ့ လော်ဆိန်းကိုလည်း အရောက်သွားပါဦး။ ဦးကြီးတော်တွေ၊ ကြီးတော်တွေ နေထိုင်တဲ့ နိုင်ငံကို ရောက်ပြီဆိုမှတော့ သူတို့ မကြိုက်တာပြောရဲ၊ လုပ်ရဲပါဦးမလား။
သူတို့ရဲ့အဖွဲ့အစည်းတွေထဲက အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကတော့ ပါရီမှာ တည်ရှိနေတော့ ဘယ်သူမှအသံမထွက်ရဲကြဘူး။ အနောက်တိုင်းနိုင်ငံ တစ်နိုင်ငံဆိုတော့ သူတို့ အငြိမ်းစားယူပြီးတဲ့အခါ အေးအေးဆေးဆေး အခြေချနေထိုင်ကြဖို့ အစီအစဉ် တွေလည်းရှိမှာပေါ့။ အငြိမ်းစားဘဝမှာ သက်သောင့်သက်သာ နေထိုင်သွားနိုင်မယ့် အနာဂတ်အခွင့်အရေးကို သူတို့ပျက်စီးမခံလိုကြဘူး။ ဩဇာတိက္ကမ ကြီးမားလှတဲ့ တက္ကသိုလ်ကြီးတွေမှာ ဧည့်ပါမောက္ခရာထူးရဖို့၊ ဉာဏ်ကြီးရှင် အဖွဲ့တွေမှာ “ကျွမ်းကျင်သူ ပညာရှင်” အဖြစ် နေရာရဖို့ စိတ်ကူးထားကြတော့ “ရှီး” တိတ်တိတ် နေလိုက်စမ်းလို့ပဲ ဆိုချင်ပါတယ်။
တကယ်လို့သာ ရုရှား သို့မဟုတ် တရုတ်နိုင်ငံမှာ အလားတူ မငြိမ်မသက်မှုမျိုး၊ ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်ပုံမျိုးတွေ ကြုံရမယ်ဆိုရင် အတ္တဟိတသမားတွေ အနေနဲ့ “အချက်အလက်ရှာဖွေရေး” ခရီးစဉ်တွေ ချက်ချင်းလက်ငင်းဖြစ်ပေါ်လာမှာပေါ့။ “အချက်အလက်ရှာဖွေရေး” ဆိုတဲ့ စကားကိုတော့ သူတို့နှစ်နှစ်ကာကာသုံးလေ့ရှိတယ်။ ဒီနောက် မှာတော့အဆုံးမထင်တဲ့ စုံစမ်းစစ်ဆေး မှုတွေကို အတောမသတ်နိုင်အောင် တရ စပ်လုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ အထူးကော်မရှင်တွေဖွဲ့မယ်။ အထူးလုပ်ငန်းအဖွဲ့တွေ ဖွဲ့မယ် မဟုတ်ပါလား။ ပါရီမဟုတ်ဘဲ အရွယ်အစားသေးငယ်တဲ့ ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံငယ် တွေမှာဆိုရင်တော့ အရေးယူပိတ်ဆို့မှု တွေလုပ်မယ်။ ထပ်တလဲလဲ ဒဏ်ခတ်မယ်။
အားနွဲ့သူအပေါ် အနိုင်မကျင့်ရေးဆိုတာ သူတို့ရဲ့စိတ်ကြိုက်ဘာသာရပ်တွေထဲက ဘာသာရပ်တစ်ခုပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကိုယ်တိုင်အနိုင်ကျင့်သူတွေ ဖြစ်နေတယ်။ ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံငယ်လေးတွေအပေါ် ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ အနိုင်ကျင့်ရမယ်ဆိုတာ သူတို့ နောဧကနောပါ။ “အထူးသံတမန်တွေ”၊ “ အထူးကိုယ်စားလှယ်တွေ” ကို အမျိုးစုံအောင် ခန့်အပ်ကြလိမ့်မယ်။ မြန်မာနိုင်ငံနဲ့ပတ်သက်ပြီး သူတို့ခန့်အပ်ထားတဲ့ အလားတူ ရာထူး တွေ ဒုနဲ့ဒေးဆိုတာ မြင်သာပါတယ်။
ရုရှားနဲ့တရုတ်ကိုတိုက်ဖို့ ဒီရာထူးဌာနန္တရတွေကို သူတို့အသုံးချနေကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ တကယ်လို့ အင်အားကြီးနိုင်ငံ တွေ ပါဝင်ပတ်သက်နေကြရင်တော့ သူတို့ ဘာမှမပြော၊ ဘာမှမလုပ်ဘဲ လက်ပိုက်ကြည့်နေကြလေရဲ့။ အနောက်တိုင်းနိုင်ငံတွေရဲ့ လက်ကိုင်တုတ်တွေဟာ သူတို့ကိုယ်သူတို့ လူ့အခွင့်အရေး ကျွမ်းကျင်သူတွေဆိုပြီး ရပ်တည်ကြပေမယ့် အင်အားကြီးနိုင်ငံရဲ့ ပြဿနာဆိုရင် လက်ရှောင်၊ အင်အားသေးနိုင်ငံရဲ့ ပြဿနာဆိုရင် လက်မရွံစံနှစ်ခုနဲ့ ရပ်တည်ကြတာ။ ဖိအားပေးမှုတွေကို လိုသလိုသုံးတတ်လှချည်ရဲ့။
အပြေးအလွှားလာခဲ့ကြ
ခရီးသွားလာခြင်းကို သူတို့နှစ်သက်ကြတယ်။ ၂၀၁၂-၂၀၁၃ ခုနှစ်ကာလ တုန်းကဆိုရင် မြန်မာနိုင်ငံမှာ တံခါးဖွင့် ဝါဒကျင့်သုံးလိုက်ချိန် အေဂျင်စီအကြီးအမှူး သုံးဦးအထိ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ နိုင်ငံကို အပြေးအလွှားလာခဲ့ကြတယ်။ သုံးဦးအထိတောင် လာကြတယ်ဆိုပဲ။ သူတို့လာခဲ့ပုံကိုကြည့်ပါဦး။ နိုင်ငံထဲဝင်လာတယ်။ ပုဂံအထိ သွားတယ်။ ဇိမ်ခံဟိုတယ်ခန်းမကြီးထဲ အတူတကွ တစိမ့်စိမ့်သောက်တယ်။ သူတို့အတွက် ဘဝဟာစိုပြည်လွန်းလှတယ်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်ငံငယ်လေးတွေက ပြည်သူတွေကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့ လူမှုဘဝတွေမှာ ဒုက္ခပင်လယ်ဝေနေဆဲပါ။
မကြာသေးမီကတော့ အတ္တဟိတသမားတွေကို မာလီနိုင်ငံက ကန်ထုတ်လိုက်တယ်။ မာလီပြည်သူတွေ
“ဝေးဟေး ဟေး” လို့ ဟစ်ကြွေးကြတယ်။ အခုအချိန်မှာတော့ မာလီပြည်သူတွေဟာ စစ်မှန်တဲ့ငြိမ်းချမ်းရေးကို တည်ဆောက်နိုင်ပါပြီ။ သူတို့ရဲ့ နိုင်ငံကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ပြန်လည်တည်ဆောက်နိုင်ပါပြီ။ မာလီမှာ အတ္တဟိတသမားတွေ ဘာတွေ အောင်မြင်မှုရခဲ့ပါသလဲ။ မာလီနိုင်ငံက သာဓကဆောင်ပါတယ်။ အတ္တဟိတသမားတွေဟာ နိုင်ငံအကြီး၊ အငယ်အပေါ်မူတည်ပြီး ပြုမူဆက်ဆံနေကြပုံက ထင်ရှားပါတယ်။
အတ္တဟိတ သမားတွေဟာ မြန်မာနိုင်ငံရဲ့ ပြည်သူတွေအတွက် အဖြေမထုတ်ပေးနိုင်ပါဘူး။ အတ္တဟိတသမားတွေဟာ ပြဿနာတွေရဲ့ အတိမ် အနက်ကိုလည်း မသိ၊ နိုင်ငံငယ်လေးတွေရဲ့ ယဉ်ကျေးမှု ထုံးတမ်းစဉ်လာတွေကိုလည်း နားမလည်ရှာကြပါ။
(၁၂-၇-၂၀၂၃ ရက်နေ့ The Global New Light of Myanmar သတင်းစာပါ Hypocrites ဆောင်းပါးကို ဘာသာ ပြန်ဆိုဖော်ပြလိုက်ပါသည်။)
